"jak w bajce"-ironicznie

Wszystko ma swój początek i koniec

Jak w bajce

Nic nie trwa wiecznie

A szkoda

Kończy się powoli moja droga mleczna,

kończy się kolejny miesiąc  życia mojego Synka,

kończy się coś między mną a moim mężem,

kończy się powoli moja tzw. ”kariera” po macierzyńskim.

Za dużo tego, a może za mało?

Sama nie wiem.

Ironia

 a może prowokacja losu, Matki Natury?

Za niektórymi rzeczami, momentami  już tęsknię ale muszę przyznać się szczerze sama przed sobą, że już nie mogę się doczekać kolejnych etapów, w Moim,

Naszym życiu.

Karmić zawsze chciałam.

 Niejedną godzinę przepłakałam nad tymi moimi piersiami i ich nową rolą do których one tak nie do końca się przyzwyczaiły, nawet teraz po tych siedmiu miesiącach.

 Podołałam temu wielkiemu zadaniu chociaż nie raz miałam serdecznie dość i chciałoby się pójść na skróty na łatwiznę.

 Jednak coś lub ktoś mną kierował dobrze.

Pomimo ataków zwątpienia i niepohamowanej radości mam satysfakcję. 

Poczucie spełnienia i realizacji.

Jeszcze teraz mam ochotę zacząć ponownie swoją przygodę z karmieniem. Nawet teraz, już, natychmiast przecież Pokarm jeszcze tak do końca nie zanikł, krąży w tych kanalikach.

 Mogłabym jeszcze poświęcić  trochę czasu, energii  i wznowić produkcję.

Ale czy Szymon zechciałby ponownie zasiąść do maminego bufetu?

 Butelka przecież zawsze jest pełna a nad maminym sutkiem trzeba się napracować, niejednokrotnie pogrozić paluszkiem albo zastraszyć  bojowymi okrzykami. 

Sprawy nie ułatwiają dolne jedynki, które trzeba wiecznie drapać i smarować maściami a w kontakcie z maminą piersią powodują lekkie wzdrygnięcie i odepchnięcie się od piersi. Cóż każda Mama to przechodziła w mniejszym lub większym stopniu. 

Najgorsza jest ta niewiedza, jakbym wiedziała na 100% co i jak nie odpuściłabym karmienia bo to jest jeden z najważniejszych priorytetów dla mnie. 

Celów życiowych!!!!!!

Ale jest:

PRACA

Praca też jest ważna.

Pewnie nie jednej Mamie podniusł się kącik ust. Nie było i nie jest to nadal takie łatwe.Dla mnie decycja z powrotem do czasów z przed ciąży wiąze się z wieczną nieobecnością w domu.Ciągle w drodze zdana na męża i na to, że ktoś po mnie wyjedzie, zawiezie jak bus ominie nasz przystanek.

Poszłam do pracy po szkoleniu, ale nadal nic się nie zmieniło. 

Nie pasuję tam. 

Już mnie nie kręcą plotki i ploteczki.

 Z „koleżankami” z pracy nic mnie kompletnie nie łączy. 

To już nie to!!!!!!!! 

Zawiązały się nowe przyjaźnie, koalicje i grupy. 

Ja nigdy do żadnej nie należałam i zawsze na boku wszystko obserwowałam. Teraz jest podobnie ale z jeszcze większym dystansem. I za ten dystans i brak „intensywnego zaangażowania” miałam już rozmowę z kierownictwem. Wnioski i podsumowania zostały zapisane na piśmie, bo jak by to było inaczej. Zawsze można później wyciągnąć taki kawałek papierka i postraszyć, zmobilizować.

Kto wie, co im tam chodzi po głowie.

 Ja wiem, że z momentem stania się Matką Polką Ja uległam pewnym zmianom. Ewoluowałam.

 Przewartościowałam swój świat i ustaliłam nowe wartości ale nigdy nie lekceważyłam i nie lekceważę pracodawcy i swoich obowiązków.

 To dzięki niemu mam i chciałabym mieć pieniążki bo bez nich świat byłby trudny i skomplikowany, ale trudno, mleko się rozlało nie ma co płakać.

 Daje z siebie 150%.

 Nie wyrażam swoich opinii, bo po co. I tak się z moim zdaniem nikt nie liczy.

 Wiedziałam to wcześniej i wiem teraz,że czekają tylko na błahy powód do rozwiązania ze mną umowy.

 Byłam i jestem nadal zbędna.

 Moje ręce już nie są tak bardzo potrzebne a nowe koleżanki są o wiele fajniejsze i zabawniejsze. 

Bo powiedzcie mi Same, jak można rozmawiać z kimś kto z Tobą rywalizuje, walczy o pozycję  w stadzie, moje miejsce. Wyścig szczurów został zapoczątkowany już dużo wcześniej szkoda tylko,że za takie śmieszne wynagrodzenie kobitki skaczą sobie do gardeł.

Na tym wszystkim odbija się źle moja relacja z mężem. 

Ostatnio coraz częściej jesteśmy skorzy do kłótni i byle pretekst jest zapalnikiem.

 Ja wiem,że i on jest cholernie zmęczony,że dom i praca w gospodarstwie jest trudna a mnie wiecznie nie ma.

 Ja wiem, że nieraz i on pada ze zmęczenia ale sprawia mi przykrość taka izolacja od moich problemów.

 On nie chce słyszeć co robiłam i czemu jestem smutna. 

Jego drażni to, że za takie marne grosze jestem na każde skinienie osób, które nie są mi w żaden sposób życzliwe.   

Moja opryskliwość też z niczego się nie bierze. 

Wystarczy jeden gest skierowany w moją stronę a zaczynam warczeć i pluć jadem. Chwiałabym móc czasami wyrzucić z siebie te nagromadzoną energie ale on włańcza hamulec, stopuje mnie.   

Jeszcze Szymek coraz częściej budzi się w nocy za sprawą ząbków i brak snu doprowadza mnie do tego,że chodzę jak struta. 

Nie chce M. obarczać  i oblewać pomyjami. 

że jest najgorszy, okrutny i brak mu serca 

BO TAK NIE JEST

JEST WSPANIAŁYM KOCHAJĄCYM MĘŻEM I WSPANIAŁYM PRZYJACIELEM ALE CZASAMI NIE POTRAFI WEJŚĆ W MOJĄ SYTUACJĘ.ODCINA SIĘ POZOSTAWIAJĄC MNIE SAMĄ SOBIE I TO MNIE NAJBARDZIEJ BOLI I DRAŻNI.

Kocham go i 

chciałabym na nowo rozpalic ten ogień który ciut przygasł.

 Uczymy się przecież codziennie czegoś nowego o sobie nawzajem.

 Zmieniamy się i dopasowujemy do siebie, przecież gramy w jednej drużynie zwanej rodziną.

To przecież dla niego i Synka codziennie wstaje z nadzieją,że dzisiaj będzie lebszy, wspanialszy dzień

NASZ DZIEŃ